Beeldend creatieve therapie als weg naar jezelf

Vaak lezen we in tijdschriften of online het advies om goed voor onszelf te zorgen en onszelf lief te hebben. Gezegd is echter gemakkelijker dan gedaan en voor sommigen is het een ware uitdaging. Want wat doe je als je als kind echte warme liefde hebt moeten missen? Of wat doe je als je gepest werd en zelfvertrouwen mist?

Ben je je niet bewust van enig emotioneel trauma maar heb je toch zo een gevoel dat je wordt geleefd en er altijd bent voor anderen maar niet voor jezelf, wellicht zit je dan ook niet daar waar je verlangen en passies liggen. Voor jou is het misschien gewoon een wens om dichter bij je eigen verlangens te komen.

Had je in je verleden of vandaag echt te doen met zwaar emotioneel trauma en blijft het je maar aansturen ook al zou je anders willen denken, leven, voelen? Je wou vaak al proberen er iets aan te doen maar je weet niet goed wat of hoe? Vaak is het zoeken naar dingen die in jouw genezingsproces passen. Nieuwe wegen kunnen je wat onwennig doen voelen of zelfs het gevoel geven dat je jezelf en je verleden in de steek laat, niets is echter minder waar. Terwijl je nieuwe wegen bewandelt kom je bewust uit je comforzone en gooi je oude ballast uit je rugzak. Dat je daarbij last hebt van overgangsverschijnselen van het oude naar het nieuwe is heel normaal. Ook in de natuur kan een groeiproces hard zijn. Na een tijd ga jij je steeds lichter en liefevoller voelen. Je gaat uiteindelijk in je kracht staan en opent je hart voor jezelf en merkt dat liefde niets kan misdoen.

Klassieke gesprekstherapie is een wijd verbreide therapie hier in het Westen maar niet voor iedereen even doeltreffend. Vaak blijf je door emotionele weerstanden tijdens gesprekstherapie op verstandelijk niveau steken en geraak je niet echt bij je gevoel. De basis voor je emotioneel leven is immers gekneed in je vroege kindertijd, een fase  waarin je de wereld minder verstandelijk bekeek en  vooral op lichamelijk niveau de dingen ervaarde. Als baby hebben we luidkeels krijsend en met armpjes en beentjes zwaaiend aangegeven als we ons ongemakkelijk voelden. Als ouder kind gingen  we van blijschap  in het rond springen of  huppelen. En bij een emotionele kwetsuur ben je misschien ineengedoken in een kast gekropen en voelde je je door heel de wereld in de steek gelaten?

Een kind drukt zich dus meer lichamelijk maar ook beeldend uit. De abstracte taal die we als volwassenen hanteren is door een kind nog niet zo geïmplementeerd en daarom voelt het zich vaak zo goed bij het expressie geven via tekeningen.

Gaandeweg hebben we terwijl we opgroeiden onze emoties onder controle leren houden en gold dit ook als een teken van volwassenheid. We hebben allemaal kleine of grote issue's die daardoor onder de mat geveegd werden. Voor wie het ongeluk had als kind diepgaand trauma mee te maken en daarbij geen hulp kreeg van buitenaf zat er uiteindelijk niets anders op dan zichzelf af te snijden van het eigen gevoel om te kunnen overleven. Een survival-kind heeft bovendien geleerd om anderen ( vaak de ouders ) te behagen als overlevingsstrategie. Dit betekende de eigen wensen en werkelijkheid negeren en aanpassen aan een dominante, niet beschikbare of misbruikende ouderfiguur. Ik spreek hier over ouderfiguur omdat het ook kan gaan over een opvoeder of andere volwassene waarmee je als kind veel contact had en op aangewezen was voor zorg. De dissociatie die in de kindertijd is ontstaan doet iemand op automatische piloot gaan leven. De keuzes die dan in het latere leven worden gemaakt zijn niet zozeer bewuste keuzes die jezelf ten goede komen maar onderdeel van een overlevingsstrategie waarbij je alles uit de kast gehaald hebt om  boven water te blijven en je best te doen niet uit de gunst van anderen te vallen. Op volwassen leeftijd, vaak bij het ouder worden worden deze herhaalde overlevingsstrategiën dysfunctioneel omdat je hier op aarde bent gekomen als een goddelijke vonk met aangeboren talenten. Het conflikt tussen wat je diep van binnen echt verlangt en hoe je leven eruit ziet wordt dan steeds ondraaglijker en dan moet je eerlijkheidshalve naar jezelf gaan kijken en met jezelf aan de slag gaan om verder te kunnen.

Of het nu is omwille van emotionele kwetsuren of dat je hooggevoelig bent in een harde wereld of dat je op zoek ben naar meer aandacht en liefde voor je zelf, beeldend creatieve therapie ontsluit een deel van je dieper bewustzijn dat anders afgesloten blijft. Daardoor krijg je weer toegang tot jezelf en de dingen die er echt toe doen. Ook ervaar je door activiteiten waarin je rechterhersenhelft  betrokken wordt meer balans en dat zijn aktiviteiten als schilderen en tekenen en vooral als het op een intuïtieve aanpak is gebaseerd. Het kneden in klei is ook een fijne manier om extra te aarden en het maken van therapie-objecten met elementen uit de natuur is een ware verademing in verbinding met de natuur.

Als creatieve coach begeleid ik je graag in je groeiproces. Neem even een kijkje op de website van Kimarte om te zien of er iets tussen zit wat jou aanspreekt.

Kimarte heeft naast het vaste aanbod voor individuen en groepen ook de mogelijkheid om een aktiviteit op maat uit de werken voor jouw groep. Vraag vrijblijvend naar mogelijkheden voor je wensen.

Uiteindelijk wil ik nog graag eindigen met de gedachte dat zelfliefde iets anders is als zelfcompassie. Niets of niemand vraagt je om in zelfmedelijden te gaan zitten. De bij die, overtuigd van haar zijn, hard werkt om stuifmeel te verzamelen  doet waarvoor ze op aarde is gekomen; nl. van de wereld een vruchtbare plek maken. Waarvoor ben jij op de wereld gekomen?

Ik wens je nog wat rust in deze winter of misschien kriebelt er al wat nieuws?  En dan zie ik jullie graag binnenkort of misschien in de verre toekomst opdagen voor één of andere aktiviteit want bij Kimarte is iedereen welkom.

Laat liefde jou de weg wijzen,

Marleen,

Je creatieve coach

Auteur: Marleen Kerkhofs.